In het Algemeen Dagblad van 30 Juni 2012 stond het volgende artikel:

Soldaten die in de negentiende en begin twintigste eeuw in voormalig Nederlands-Indië gingen dienen, werden overzee met eerbied en onderdanigheid bejegend. In Nederland oogstten ze bewondering met hun exotische uniform. De plaatsen waar ze in Nederland tijdens hun opleiding en tijdens verloven waren gelegerd, zagen 'de Kolonialen' echter liever gaan dan komen, want het was niet zelden rauw volk, verantwoordelijk voor veel vechtpartijen en ongewenste zwangerschappen.

Dat beeld komt naar voren uit het zojuist verschenen fotoboek Het Vergeten Korps. De geschiedenis van de Koloniale Reserve. Schrijver Clemens Verhoeven geeft zaterdag een lezing over de kolonialen in Nijmegen. Die stad is niet toevallig gekozen, want de Koloniale Reserve - de Nederlandse tak van het Koninklijk Nederlands Indisch Leger KNIL - was vanaf het begin van de vorige eeuw in de Prins Hendrikkazerne in Nijmegen gelegerd.

In Nijmegen moest het beroepsleger een nieuwe start maken. Dat had de minister van Koloniën besloten, nadat de naam van het in 1830 opgerichte korps in de oorspronkelijke legerplaats Harderwijk te slecht was geworden. De verzameling avonturiers moest een modern elitekorps worden, wat pas rond de Tweede Wereldoorlog is gelukt.

'Nijmegen was in de vorige eeuw na Den Haag dé Indische stad van Nederland', stelt Verhoeven. 'Veel verlofgangers bleven in de omgeving hangen, ook al omdat er veel voorzieningen voor oud-Indiëgangers waren.' Zo was er in Nijmegen een militair hospitaal voor 'tropische en venerische ziekten' en een arbeidsbureau voor veteranen. Rond Arnhem lieten veel hogergeplaatste militairen zelf een villa bouwen.

Vanwege de Gelderse wortels van het Korps Koloniale Reserve zijn er deze zomer in vier musea in Gelderland exposities over de militaire Indiëgangers. Koninklijk militair tehuis Bronbeek, in 1863 in Arnhem opgericht om gewonde, zieke en bejaarde kolonialen te huisvesten, toont de levensgeschiedenissen van zeven mannen die in Bronbeek hebben gewoond. De bezoeker krijgt een beeld van het dagelijks leven in Nederlands-Indië en van het wonen in 'Indië in Nederland.'

Een korte fotoreportage van het grootste Indo festival ter wereld. Ooit in de jaren 50 als 'Pasar Malam Tong Tong' door onder meer de legendarische Tjalie Robinson opgericht als levend monument voor een onsterfelijk verleden. Lange tijd bekend geweest als de 'Pasar Malam Besar' en geinspireerd door de oude Pasar Gambir te Batavia in het voormalige Nederlands-Indie. Om zich beter te profileren als cultureel festival en zich te distantieren van de vele kleinere Pasar Malams die in haar navolging door heel Nederland worden georganiseerd is de naam nu enige jaren veranderd in de 'Tong Tong Fair & Festival'.  Vooral bekend om haar culinaire onderdelen is het echter in eerste instantie een Indische culturele manifestatie en geen Indonesische eetmarkt. De nieuwe naam benadrukt dan ook haar moderne taak mbt de vernieuwende Indo identiteit en beweegt zich tegelijkertijd weg van koloniale nostalgie. Wellicht ook indicaties van een wisseling van de wacht.