Pie Simao en de Indische Partij
In het jaar 1912 werden de mogelijkheden om te studeren in Nederlands-Indie verkleind. (Hogere-)scholen werden gesloten of verboden. De kansen op een loopbaan in onder meer het maatschappelijke en bestuurlijke bestel werden voorbehouden voor 'totoks', de import (expatriate) Nederlanders. Voor iemand als Pie, voor wie zo duidelijk de weg naar persoonlijke autonomie via studie verliep, moet de Indische Partij een logische keuze zijn geweest. In 1913 wordt hij gekozen tot secretaris van de partij in Djombang.
Hun slogan was echter te radicaal voor de tijd: "Indie voor Indiers". Ook al was hun visie multi-raciaal en inclusief: Indiers waren Indo's, Indo-Chinezen, uiteraard alle Indonesische volkeren en ook alle Hollandse (permanent gevestigde) blijvers.
Datzelfde jaar nog smoren de koloniale machthebbers de partij in de kiem. De leiders worden voor het gerecht gesleept en verbannen naar Europees Nederland. De partij wordt na precies een jaar ontbonden. Hun invloed was echter blijvend. Andere partijen volgen hun voorbeeld: Insulinde, NIP, het Indo-Europees Verbond. De Indonesische vrijheidsbeweging kreeg momentum en Indo's stonden aan de wieg van de revolutie.
Maar de status quo veranderde niet. Als Pie na een indrukwekkende carriere in 1919 benoemd wil worden tot landrechter blijkt zijn plafond bereikt. Ook een generatie later zal onze grootvader Ge Simao niet de kans krijgen om notaris te worden. Het glazen plafond van de koloniale samenleving wordt maar mondjesmaat door de Indo gebroken. Het is een kwestie van tijd totdat het hele koloniale glazen huis aan diggelen zal worden gesmeten door de Indonesier.