Ze staat op de foto en is in bitjes en bytes van Amsterdam naar Rotterdam gekomen.
Ze staat nu in de computer, maar ze zit gegrift in mijn hart en
ik kijk naar ‘nonna manis’ ontwapenend op het beeldscherm.
Ze is prachtig, het meisje met het roze mutsje op - vrijdag een halfjaar -
om te knuffelen, te vertroetelen en liefdevol te omarmen,
voor altijd, ‘gemes’ met haar welgevormde ronde toet,
blozende wangetjes, flatteus wipneusje.
Haar donkere kijkertjes nemen je mee oprecht te zien: invoelend, tastend, beseffend.
Herkenning. Ze zit in haar innerlijke gedachtenwereld.
En, iedere keer charmant glimmen, een bekoorlijk stralen steevast op haar gezicht.
Hartveroverend. En, als ze naar je lacht ben je totaal verloren. Ik blijf kijken, betoverd.
Een poppetje zo mooi. Zo onbeschrijfelijk.
Mijn kleindochter.