Op het einde van de straat stond een verhuiswagen, verhuizers, uitladen, inladen.
Er stonden wagens aan beide kanten van de weg geparkeerd, een versperde straat, vol,
geen doorkomen aan, en ik zag wagens noodgedwongen achteruit rijden, een rode, een witte en een blauwe.
De merken en kentekens van de wagens heb ik niet kunnen herkennen, op afstand. Voor een wit gebouw met in het midden een blauwe deur stond één vrouw te wachten tussen buitengestalde rijen fietsen, mannen, vrouwen- en kinderfietsen.
Ik liep langs een wasserette ‘Snel Wassen’, ik keek door het raam vol stickers en posters naar binnen, donker, op het raam stond wegens begrafenis gesloten tussen 12.00 en 13.00 uur, en toen ik terugliep stonden ineens voor de blauwe deur meer dan één vrouw. Mannen en vrouwen, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7. Moeders op de fiets, vaders op de fiets, meer fietsers, meer mensen door elkaar heen lopend postvattend, een enigszins rommelig tafereel.
En dan, jonge losgelaten vijf, zes, zevenjarigen, druk pratend, vrolijk stoeiend, kwamen uit een blauw oppervlak, een deur, ingang, uitgang. Hoog boven de poort stond Dr. Rijk Kramer School, zwarte daken, 1,2,3,4,5,6,7 rechthoekige ramen, wit plaasterwerk, witte ornamenten, een donkerblauwe deur. Dit is de Van Oldenbarneveldstraat 52, Westerpark. Een markant schoolgebouw uit 1884.
Een traan, door de krioelende menigte van fietsers, moeders, vaders en loslopende
kinderen, minuten, zagen we elkaar niet, mijn kleinzoon en ik.